تأثیر آموزش حل مسأله بر خودپنداری دانشجویان پرستاری دانشکده پرستاری و مامایی حضرت فاطمه (س) شیراز

مقدمه: مهارت های حل مسأله در برنامه های آموزشی دانشجویان پرستاری به صورت مدون و سازمان یافته آموزش داده نمی شود. از طرفی، لزوم شناسایی خودپنداری و پرورش آن در پرستاران نیز نکته ای است که باید مورد توجه واقع شود. در همین راستا، این پژوهش به منظور تعیین اثربخشی آموزش مهارت های حل مسأله بر خودپنداری دانشجویان پرستاری دانشکده پرستاری و مامایی حضرت فاطمه (س) شیراز انجام شد. روش ها: در یک مطالعه شبه تجربی، 54 نفر دانشجوی پرستاری سال دوم مورد مطالعه قرار گرفتند. دانشجویان پس از تقسیم تصادفی به دو گروه تجربی و شاهد، پرسشنامه اطلاعات فردی و سیاهه خودپنداری راجرز (roger)را تکمیل کردند. افراد گروه تجربی در سه گروه کوچک در بحث های گروهی جهت داری برنامه آموزش حل مسأله بر اساس الگوی مشکل گشایی دزوریلا و گلدفراید (d'zarilla & goldfreid) و گروه شاهد برنامه آموزشی نظری و عملی روتین را دریافت نمودند. یک ماه پس از این دوره آموزشی، سطح خودپنداری دانشجویان هر دو گروه تجربی و شاهد مجدداً مورد بررسی قرار گرفت. نتایج: یک ماه پس از اتمام دوره آموزشی، سطح خودپنداری دو گروه تفاوت معنی دار داشت. بین میانگین نمرات خودپنداری قبل و یک ماه پس از مداخله گروه تجربی تفاوت آماری معنی داری مشاهده شد اما این تفاوت میانگین ها در گروه شاهد معنی دار نبود. نتیجه گیری: نتایج این پژوهش مؤید تأثیر مثبت آموزش مهارت های حل مسأله به روش بحث گروهی بر سطح خودپنداری دانشجویان پرستاری است. بر این اساس، اجرای برنامه های آموزش مهارت های حل مسأله در برنامه های آموزش پرستاری توصیه می شود.